Alex Reuneker

Onlangs deed ik een bikefit bij 12GO Biking in Moordrecht. Ik heb verschillende aanbieders vergeleken en hoewel deze niet de goedkoopste was, hoorde en las ik er goede verhalen over en mijn geplande aanschaf van een nieuwe racefiets bij dezelfde zaak maakte dit een handige keuze.

Bikefit bij 12GO Biking

De bikefit duurde een kleine anderhalfuur en startte met het opmeten van mijn huidige racefiets – een inmiddels toch wel oude aluminium, 9-speed racefiets van Opera, een dochtermerk van Pinarello. De testopstelling die je erachter ziet werd vervolgens in dezelfde afstelling gebracht en na het flink achteruitzetten van mijn schoenplaatjes (oeps...) kon de bikefit beginnen met een lichaamsmeting (lengte, schouderbreedte, voetgrootte et cetera).

Tijdens het fietsen kon bikefitter Maarten allerlei parameters aanpassen – zadelhoogte, horizontale positie, reach en nog veel meer. Uiteindelijk bleek mijn huidige racefiets, die ik zelf in de loop van de jaren heb af- en bijgesteld, heel zo gek nog niet. Mijn nieuwe racefiets moet dezelfde framemaat hebben, het zadel moet wat naar achter en ik laat er een smaller stuur op plaatsen. Op een paar millimeter hier en daar na was dat het eigenlijk wel. Ik kreeg netjes per e-mail een uitgebreid test- en afstellingsrapport – handig voor later, al is het waarschijnlijk, zeker als de jaren gaan tellen (als...), verstandig om over een paar jaar of bij klachten weer eens een bikefit te doen.

Statisch advies op basis van de bikefit

Was een bikefit, wat toch 150 euro kost, dan wel nodig? Nou, op zich dus niet, want echte klachten heb ik tijdens en na het wielrennen niet, maar ik heb toch een hoop geleerd, het was leuk om te doen en ik ben er nu zeker van dat ik de juiste nieuwe racefiets kan aanschaffen. Daarover later meer!

Voor andere ouders met een Thule Urban Glide 1 of 2: als je last hebt van een zwabberend voorwiel, dan is dat heel vervelend en soms zelfs gevaarlijk, omdat het wiel bij het minste of geringste hobbeltje kan draaien en daardoor kan blokkeren of je pardoes van het pad af kan sturen.

Het is een bekend probleem, ook wel bekend als de 'front wheel wobble', bij de eerste twee versies van de Thule Urban Glide, getuige onder andere dit filmpje op Youtube. Thule levert echter geen oplossing (meer), wat ik niet goed kan rijmen met de rest van de service van Thule, maar gelukkig is het onderdeeltje dat je nodig hebt om het euvel te verhelpen, ten tijde van schrijven althans, nog wel te bestellen bij onder andere Holland Bike Shop, voor 14,95 euro. Mocht je zelf op zoek willen gaan naar het onderdeel, dan is de precieze aanduiding de volgende: Thule 54645 Caster Assembly Urban Glide 2. Het vervangen zelf is niet moeilijk en in ons geval was het probleem direct verholpen – erg fijn, want we vinden het nog steeds superleuk om met onze zoon hard te lopen!

Thule 54645 Caster Assembly Urban Glide 2

Mocht je het onderdeel niet meer kunnen vinden, dan kun je het waarschijnlijk ook oplossing met een extra stukje rubber (denk: een stukje van een oude binnenband) rond de zwenkas van het voorwiel. Dat is overigens een vrijblijvende tip en ik neem geen enkele verantwoordelijkheid voor de veiligheid ervan, niet onbelangrijk bij kinderwagens. Dat is ook de reden dat wij voor een vervanging van het complete onderdeel hebben gekozen.

Onlangs zag ik de film Hard Miles (2023), beschikbaar op Apple TV. Het was zo’n film die me door IMDB werd aangeraden op basis van andere films die ik had bekeken en hoewel hij al een tijdje op mijn lijstje stond, had ik er nooit echt zin in. Dat lag vooral aan het verhaal: ‘koppige coach neemt een groep jeugddelinquenten mee op een fietstocht en ze vinden niet alleen elkaar, maar ook zichzelf.’ Dat kan natuurlijk een mooie film opleveren, maar het leek me allemaal wat te voorspelbaar. 'Based on a true story' is overigens ook niet altijd een positief label, vind ik, maar dat terzijde.

Hard Miles

De film is inderdaad precies wat je ervan verwacht, maar biedt gelukkig wel een mooie kijkervaring en een interessante verzameling karakters, die helaas, naar mijn mening althans, niet voldoende uitgediept worden, hoewel ze daar wel potentie voor bieden. Zo is er Smink, een jongen met een eetstoornis, die mijn aandacht trok.

Op een kleine vijftig minuten, wanneer de groep net een berg bedwongen heeft en van de coach wat moet eten, blijkt Smink, ondanks alle inspanning en uitputting niet te willen eten. Coach Greg dringt aan. Ik neem de dialoog hieronder op, omdat het best inzichtelijk is.

Greg: Kom op Smink, je moet eten.

Smink: Ik heb net gekotst. Bijna.

Greg: Dat deed je niet, want je maag is leeg. Kom op.

Smink: Waarom praat je niet met Woolbright. Hij is degene die het niet kan bijhouden.

Greg: Je wil dat ik met Woolbright ga praten, omdat jij je boterham niet opeet?’

Smink (Jackson Kelly)

De psycholoog die mee is, Haddie, roept de coach tot de orde.

Haddie: Wat is er aan de hand?

Greg: Wat bedoel je? Wat ben je aan het doen? Met Smink? Haddie: Ja.

Greg: Hij heeft alleen een beetje motivatie nodig. Haddie: Typische fietser; je kunt niet in je baan blijven.

Greg: Dat is een goede. Heb je daar de hele tijd over nagedacht?

Haddie: Serieus. Een eetstoornis is een DSM-5-aandoening. Die onzin die je daar uithaalt, dat is het soort onzin dat ons onze instellingslicentie kan kosten.

Greg: Haddie, ik doe dit al 30 jaar. Ik denk dat ik wel weet wat ik doe.

Helaas blijft het hier, qua aandacht voor Sminks problemen, bij. Wat voor eetstoornis heeft hij? En waarom? Ergens wordt een keer gezegd dat dit zijn enige manier is om nog ergens controle over te hebben, maar het waarom, dat blijft onderbelicht. Jammer, want het dialoogje hierboven laat, denk ik, best aardig zien dat goede bedoelingen en onbegrip tot even goedbedoelde, maar niet of zelfs averechts werkende aansporingen als ‘eet nou toch gewoon een beetje/wat meer’ kunnen leiden. Ook laat het zien hoe mensen die kampen met een eetstoornis proberen de aandacht van hun eetgedrag af te leiden, bijvoorbeeld door, in dit niet heel subtiele voorbeeld, de focus op een andere oorzaak van een probleem te leggen.

Haddie, de psycholoog/bezemwagenchauffeur, laat het overigens bij het bovenstaande. Jammer wel, vind ik, want Smink, coach Greg, noch de kijker leert er op deze manier echt iets van.