Alex Reuneker

Op zondag 21 september reden mijn zwager en ik de Dam tot Dam Classic, een tocht van, in ons geval, 160 kilometer, die start en eindigt op de Dam in Amsterdam. Door de IJtunnel - gaaf! — reden we via Zaandam, Alkmaar en vlak langs Schoorl noordwaarts, om via Oudkarspel en Opmeer naar het oosten te rijden en vervolgens via Edam, Volendam en Monnickendam weer terug naar Amsterdam te rijden. Ik herkende overigens een flink stuk van het tweede deel van de tocht van het rondje Markermeer eerder dit jaar.

Route Dam tot Dam Classic 2025, 160K

Het was een goed georganiseerde tocht en we hebben aardige mensen ontmoet. Die hadden echter allemaal iets gemeen — ze reden op een enorm slechte dag met veel regen en veel, heel veel wind een toch niet geringe tocht. We hebben, tot een aardig eind in de middag, veel regen gehad en volgens mij stond er windkracht 5-6 en dat was niet echt leuk. Het was zo’n dag waarop je denkt: als dit geen georganiseerde tocht was geweest, was ik lekker thuis gebleven met koffie en een boek. Of, zoals ik mijn zwager ’s avonds appte, ‘Het was een slechte dag om te fietsen, maar een mooie dag om met jou door te brengen.’

Bij de tweede tussenstop was het inmiddels wat beter weer

Qua benen ging het overigens minder dan op andere langere tochten. De oorzaak was duidelijk: de dag ervoor deed ik de laatste lange duurloop voor de Kustmarathon en dat was natuurlijk niet handig; zeker tijdens de flinke tegenwind ontbrak het me vooral in de bovenbenen aan kracht. Ik vond het overigens ook niet handig, hoor, deze planning, maar met een drukke werk- en privéweek ervoor en een buitenlands conferentiebezoek de week erna was het niet anders.

Was het slechte weer te danken aan het startnummer?

Ik heb overigens een tijdje getwijfeld of ik op mijn nieuwe of oude racefiets zou gaan, maar de voorspellingen waren veel beter dan de uiteindelijke werkelijkheid en ik bedacht me dat ik geen nieuwe fiets had gekocht om ‘m binnen te laten staan. Ik heb er geen spijt van gehad, maar wat zag ‘ie eruit toen we eenmaal terug bij de Dam waren! Nou ja, we noemen het maar de vuurdoop.

Vieze nieuwe fiets

Laatst schreef ik al over de bikefit die ik heb laten uitvoeren bij 12GO Biking in Moordrecht. Ik had me daarvoor al goed ingelezen en wat dingen, in de winkel en op fietsen van anderen, getest, voornamelijk elektronisch schakelen en schijfremmen. Na de bikefit was het dus een kwestie van een bestelling plaatsen en aangeven welke aanpassingen ik wilde.

Afgelopen vrijdag heb ik de nieuwe racefiets samen met mijn zoontje opgehaald. We hadden geen haast en hebben er, met een halfuur wachten bij de koffie- en speelhoek, gewoon een leuk uitje van gemaakt.

Fiets opgehaald bij 12GO Biking

Na jaren van sparen heb ik nu dus de gedroomde fiets in huis: een Bianchi Sprint in de klassieke kleur celeste (voor de nerds onder ons: #B2FFFF).

De fiets staat, zoals je hieronder ziet, letterlijk 'in huis'. Daar blijft 'ie niet (jammer wel!), maar voor nu staat hij schitterend in de studeerkamer op een displaystandaardje.

Fiets in huis

Zoals ik hierboven schreef, had ik twee grote(re) knopen door te hakken. Ten eerste de keuze voor velg- of schijfremmen. Die was, voor mij althans, makkelijk: schijfremmen. Ze remmen naar mijn idee beter en al is het onderhoud wat bewerkelijker, het leek me de juiste keuze.

De tweede keuze betrof al dan niet elektronisch schakelen. Hoewel het verschil tussen wel en niet elektronisch schakelen maar liefst zo'n 1000 euro bedraagt, ging het me daar eigenlijk niet om – ik had lang genoeg gespaard om dat bedrag niet de beslissing te laten bepalen. (Ik wilde, na altijd tweedehands te hebben gereden, in het jaar dat ik 40 werd de fiets kopen die ik echt graag wilde. Gelukt!) Van tevoren had ik eigenlijk één groot bezwaar: nog meer elektronica om te onderhouden, gedoe met opladen en nog een bluetooth-verbinding met een Garmin-fietscomputer die soms al moeite heeft om een vermogensmeter consistent uit te lezen. Sowieso stond het idee van mechanisch schakelen, met gemakkelijker onderhoud en een lange levensduur, me meer aan, maar ik wilde me wel goed en open oriënteren. De gedachte daarbij was vooral dat, als het tijdens het rijden echt een groot verschil zou maken, ik wel over die bedenkingen heen kon stappen, want uiteindelijk gaat het daar, voor mij, om: met plezier fietsen. Ik probeerde dus een paar keer een fiets uit met elektronisch schakelen en ja, je merkt het wel, maar voor mij was het best een minimaal verschil. Het zal bij profs zeker een groter verschil maken, maar dat ben ik niet. Daarnaast vind ik het argument dat je 'niet meer verkeerd of op het verkeerde moment' kunt schakelen (lees met volle kracht op de pedalen) een beetje onzin – dat kun je gewoon leren. Het werd dus elektronisch schakelen en helaas dat had wel een nadeel: Shimano levert alleen de 105-groepset nog mechanisch en ik wilde liever Ultegra. Dat ging dus niet, maar dat vond ik niet onoverkomelijk. Overigens is er, zoals te verwachten valt, een flinke discussie over de voor- en nadelen van elektronisch schakelen. Zie deze pagina van Fiets Magazine voor een overzichtje.

Gisteren reed ik mijn eerste rit op de fiets – gelijk 100 kilometer – een mooi rondje Oostvoorne met koffie bij 't Wapen van Marion.

Rondje Oostvoorne

Gelijk een paar uur fietsen was misschien niet zo heel verstandig, want de nieuwe fiets (carbon, stijver) en positie na de bikefit bezorgden me al vrij snel last van mijn onderrug en schouders, veel sneller dan op mijn oude racefiets.

Bij 't Wapen van Marion

Dat wordt dus nog een paar ritjes maken, aanvoelen wat er gebeurt en anders even terug om opnieuw af te stellen. (Terug moet ik sowieso om de stuurpen in te laten korten.) Gelukkig was het wel heel erg leuk om op zo'n splinternieuwe fiets te rijden en lekker van alles te proberen, zoals lekker even flink kracht zetten op een heuveltje, scherp insturen, een paar keer flink in de remmen, et cetera. Op naar veel fietsplezier!

Onlangs deed ik een bikefit bij 12GO Biking in Moordrecht. Ik heb verschillende aanbieders vergeleken en hoewel deze niet de goedkoopste was, hoorde en las ik er goede verhalen over en mijn geplande aanschaf van een nieuwe racefiets bij dezelfde zaak maakte dit een handige keuze.

Bikefit bij 12GO Biking

De bikefit duurde een kleine anderhalfuur en startte met het opmeten van mijn huidige racefiets – een inmiddels toch wel oude aluminium, 9-speed racefiets van Opera, een dochtermerk van Pinarello. De testopstelling die je erachter ziet werd vervolgens in dezelfde afstelling gebracht en na het flink achteruitzetten van mijn schoenplaatjes (oeps...) kon de bikefit beginnen met een lichaamsmeting (lengte, schouderbreedte, voetgrootte et cetera).

Tijdens het fietsen kon bikefitter Maarten allerlei parameters aanpassen – zadelhoogte, horizontale positie, reach en nog veel meer. Uiteindelijk bleek mijn huidige racefiets, die ik zelf in de loop van de jaren heb af- en bijgesteld, heel zo gek nog niet. Mijn nieuwe racefiets moet dezelfde framemaat hebben, het zadel moet wat naar achter en ik laat er een smaller stuur op plaatsen. Op een paar millimeter hier en daar na was dat het eigenlijk wel. Ik kreeg netjes per e-mail een uitgebreid test- en afstellingsrapport – handig voor later, al is het waarschijnlijk, zeker als de jaren gaan tellen (als...), verstandig om over een paar jaar of bij klachten weer eens een bikefit te doen.

Statisch advies op basis van de bikefit

Was een bikefit, wat toch 150 euro kost, dan wel nodig? Nou, op zich dus niet, want echte klachten heb ik tijdens en na het wielrennen niet, maar ik heb toch een hoop geleerd, het was leuk om te doen en ik ben er nu zeker van dat ik de juiste nieuwe racefiets kan aanschaffen. Daarover later meer!