Website van Alex Reuneker over taal, hardlopen, wielrennen en reizen

Sport

Posts over sport

Kustmarathon Zeeland 2025

— Posted in Sport by

Bizar veel zand, heel slecht strand met mul zand, windkracht 9, storm Amy en op de laatste twee km na alles tegenwind... dat was de Kustmarathon 2025.

Over de 'finishlein' in Zoutelande

Over de 'finishlein' in Zoutelande

Het was mooi en heel zwaar. Louise, een sportvriendin vertelde me, bij het zien van de laatste weerberichten, dat de editie van 2009 nog steeds te boek staat als de zwaarste editie ooit, maar blijkens de verhalen gisteren en onderstaand nieuwsbericht van Omroep Zeeland is daar nu verandering in gekomen.

'Zwaarste Kustmarathon ooit'

'Zwaarste Kustmarathon ooit' (Omroep Zeeland)

Niet alleen voor de winnaar was het een 'langzame editie' – de langzaamste editie ooit, staat nu te lezen – maar ook voor eigenlijk alle anderen die ik sprak en zeker ook voor mij. Van tevoren had dacht ik onder de drie uur te kunnen lopen als het weer gunstig zou zijn, maar toen ik de weerberichten zag en op vrijdagavond richting Zeeland reed, wist ik al dat dat 'm niet ging worden. 3:15 dan misschien, met een ongunstige windrichting en windkracht 9 ('Storm Amy zorgde voor overlast', hoorde ik later op 't journaal), slecht strand en bijna 900 hoogtemeters – niet zelden met trappen? Ook niet. Ik moest moeite doen voor de uiteindelijke 3:27 en ik had, zoals gezegd, heel wat anders in mijn hoofd. Toch geeft niet, probeer ik mezelf te overtuigen, want de omstandigheden waren echt heftig. Niemand liep een snelle tijd, ook niet voor Kustmarathon-begrippen, begreep ik. Op de dijk tussen Domburg en West-Kapelle, over een smal paadje, vond ik het met keiharde wind en windstoten soms zelfs best een klein beetje eng worden, want je werd daar letterlijk de dijk afgeblazen; ik heb fietsers zien vallen, mensen gezien die hun autodeur niet open kregen en wat dies meer zij.

Tactisch had ik wat beter kunnen lopen, denk ik, want ik heb op de Neeltje Jans en een flink stuk strand veel kopwerk gedaan – wel bijzonder, overigens, om de wind angstaanjagende fluittonen langs te brug te horen maken, het leken wel de sirenes uit de Odyssee – maar ik heb ook wel veel van twee groep kunnen profiteren, onder andere die van de uiteindelijk eerste vrouw, bij wie ik lang bij heb gelopen.

Kopwerk op de Neeltje Jans

Kopwerk op de Neeltje Jans

In de groepen konden de lopers elkaar enigszins uit de wind kunnen houden, al was het met de rukwinden wel lastig niet in elkaars vaarwater te komen. Normaliter, tijdens wegwedstrijden, vind ik het echt heel vervelend als mensen van achteren op je kuiten trappen, maar nu wist iedereen: echt een constant afstandje houden en enigszins sturen gaat niet.

Onderweg kon ik me wel goed neerleggen bij het lagere tempo. Ik heb geprobeerd het van tevoren, toen ik las hoe slecht de omstandigheden zouden zijn, te zien als een avontuur en niet als een marathon om voor een tijd te lopen. Normaal lukt dat eigenlijk niet, maar nu wel. Ik had geen moment de gedachte ‘wat doe ik hier?’; het afzien had wel wat moois, zeg maar. Toch slaat nu de twijfel wel een beetje toe: had ik niet harder gekund? In het mulle zand zeker niet, want ik heb daar heel goed aangevoeld dat ik niet harder moest om mezelf niet op te blazen. Ik zag andere, toch sterke lopers in de voorhoede, daar op een gegeven moment wandelen op het strand en dat heb ik kunnen voorkomen.

Gezandstraald worden op het Zeeuwse strand

Gezandstraald worden op het Zeeuwse strand

Misschien had het stuk erna sneller gekund, maar dat waren veel trappen en hoogtemeters en toen dacht ik vooral en heel bewust: ‘netjes blijven lopen, tempo niet te hoog en zonder problemen naar de finish.’ Niet onbelangrijk: bij de finish werden vlaggetjes van de Kustmarathon uitgedeeld aan de hardlopers en dat is natuurlijk wel een heel leuk cadeautje voor Casper! (Ik wilde overigens wel weten waarom de finish de 'finishlein', dus met een korte ei, werd genoemd. Dat blijkt een eerbetoon te zijn aan Lein Lievense, de organisator van de Kustmarathon. Zie wederom Omroep Zeeland.)

Finish in Zoutelande en niet onbelangrijk: een mooie vlag voor Casper gescoord.

Finish in Zoutelande en niet onbelangrijk: een mooie vlag voor Casper gescoord.

Normaliter zou ik echt niet blij worden van een tijd boven de drie uur en nu vind ik het ook best lastig, want het is mijn langzaamste marathon ooit, zelfs mijn eerste ooit, toen ik niet eens wist wat duurlopen en intervallen waren liep ik in 3:25 uur, maar het was, met het zand en de wind, niet te vergelijken. Het was een kwestie van knokken, netjes en licht blijven lopen en ik vind dat ik dat met flink wat plezier heb gedaan. Ik ben deels ook eigenlijk best blij dat ik geen frustratie of boosheid heb gevoeld, maar meer het gevoel van ‘met elkaar tegen de elementen.' Dat is, althans voor mij, winst.

Van Burgh Haamstede naar Zoutelande

Van Burgh Haamstede naar Zoutelande

Wat ik ook heel mooi vond, was dat ik, van tevoren en achteraf, veel aardige mensen heb gesproken. Sowieso waren onderweg het publiek en de vrijwilligers van de organisatie aardig en heel enthousiast, maar toen ik eenmaal in Zoutelande toch terug naar de in Burgh Haamstede geparkeerde auto wilde, bleek ik een en ander verkeerd te hebben begrepen: de pendelbus ging niet meer; ik had 's ochtends naar Zoutelande moeten rijden en dan de bus terug naar de start moeten nemen. Connexxion reed ook niet, vanwege, tja, de Kustmarathon. Dan maar liften en dat ging lekker vlot. De eerste auto die ik wenkte bleek van Jan uit Oud-Beijerland, die helaas na vijf kilometer was uitgestapt omdat het gewoon te zwaar voelde. We hebben wel een mooi gesprek over deze en andere marathons gevoerd, maar ook over andere, best heel persoonlijke dingen, zoals dat soms gaat met mensen die je helemaal niet kent. Dat soort ervaringen kleuren de dag nóg wat positiever en ik kijk eigenlijk gewoon terug op een mooie dag. Nu begrijp ik waarom de Kustmarathon zichzelf neerzet als 'De mooiste en zwaarste van Nederland'.

De mooiste en zwaarste van Nederland

De mooiste en zwaarste van Nederland (website Kustmarathon)

PS Nu, de dag erna, voel ik nog steeds wat ik gister na de finish ook voelde: ik kwam helder, soepe en niet extreem vermoeid de finish over, zoals bij een snelle wegmarathon wel het geval is. Geen pijntjes ook en dat is dan wel weer lekker. Nu een lekker rustige zondag met een kraambezoek, wat rekken en strekken en verder lekker niets.

Warschau 2025: Runners aren't normal

— Posted in Sport by

Deze week bezoek ik voor een conferentie (ECA 2025) de Warsaw University of Technology in Polen. Gisteren gaf ik zelf een lezing over epistemische voorwaardelijke zinnen in detectives en de rest van de week staat in het teken van lezingen van anderen, discussies en collega's ontmoeten en weerzien.

Groepsfoto ECA 2025

Groepsfoto ECA 2025

Gelukkig was er ook tijd om lekker te wandelen, Warschau te bekijken en hard te lopen. Tijdens een duurloop vanmorgen volgde ik grotendeels de route van de halve marathon van Warschau die, evenals de hele marathon, aanstaand weekend plaatsvindt. Ik vond het wel grappig om te zien dat er Nationale Nederlanden op de borden staat die hier aangeven dat de straten hier afgesloten zullen zijn de komende dagen.

Nationale Nederlanden in Warschau

Nationale Nederlanden in Warschau

Ook langs de route zie je inmiddels allerlei hardloopgerelateerde reclames en boodschappen.

'Runners aren't normal' volgens New Balance...

'Runners aren't normal' volgens New Balance...

Waarvan akte…

Dam tot Dam Classic 2025

— Posted in Sport by

Op zondag 21 september reden mijn zwager en ik de Dam tot Dam Classic, een tocht van, in ons geval, 160 kilometer, die start en eindigt op de Dam in Amsterdam. Door de IJtunnel - gaaf! — reden we via Zaandam, Alkmaar en vlak langs Schoorl noordwaarts, om via Oudkarspel en Opmeer naar het oosten te rijden en vervolgens via Edam, Volendam en Monnickendam weer terug naar Amsterdam te rijden. Ik herkende overigens een flink stuk van het tweede deel van de tocht van het rondje Markermeer eerder dit jaar.

Route Dam tot Dam Classic 2025, 160K

Route Dam tot Dam Classic 2025, 160K

Het was een goed georganiseerde tocht en we hebben aardige mensen ontmoet. Die hadden echter allemaal iets gemeen — ze reden op een enorm slechte dag met veel regen en veel, heel veel wind een toch niet geringe tocht. We hebben, tot een aardig eind in de middag, veel regen gehad en volgens mij stond er windkracht 5-6 en dat was niet echt leuk. Het was zo’n dag waarop je denkt: als dit geen georganiseerde tocht was geweest, was ik lekker thuis gebleven met koffie en een boek. Of, zoals ik mijn zwager ’s avonds appte, ‘Het was een slechte dag om te fietsen, maar een mooie dag om met jou door te brengen.’

Tussenstop 2

Bij de tweede tussenstop was het inmiddels wat beter weer

Qua benen ging het overigens minder dan op andere langere tochten. De oorzaak was duidelijk: de dag ervoor deed ik de laatste lange duurloop voor de Kustmarathon en dat was natuurlijk niet handig; zeker tijdens de flinke tegenwind ontbrak het me vooral in de bovenbenen aan kracht. Ik vond het overigens ook niet handig, hoor, deze planning, maar met een drukke werk- en privéweek ervoor en een buitenlands conferentiebezoek de week erna was het niet anders.

Was het slechte weer te danken aan het startnummer?

Was het slechte weer te danken aan het startnummer?

Ik heb overigens een tijdje getwijfeld of ik op mijn nieuwe of oude racefiets zou gaan, maar de voorspellingen waren veel beter dan de uiteindelijke werkelijkheid en ik bedacht me dat ik geen nieuwe fiets had gekocht om ‘m binnen te laten staan. Ik heb er geen spijt van gehad, maar wat zag ‘ie eruit toen we eenmaal terug bij de Dam waren! Nou ja, we noemen het maar de vuurdoop.

Vieze nieuwe fiets

Vieze nieuwe fiets

Nieuwe Bianchi Sprint

— Posted in Sport by

Laatst schreef ik al over de bikefit die ik heb laten uitvoeren bij 12GO Biking in Moordrecht. Ik had me daarvoor al goed ingelezen en wat dingen, in de winkel en op fietsen van anderen, getest, voornamelijk elektronisch schakelen en schijfremmen. Na de bikefit was het dus een kwestie van een bestelling plaatsen en aangeven welke aanpassingen ik wilde.

Afgelopen vrijdag heb ik de nieuwe racefiets samen met mijn zoontje opgehaald. We hadden geen haast en hebben er, met een halfuur wachten bij de koffie- en speelhoek, gewoon een leuk uitje van gemaakt.

Fiets opgehaald bij 12GO Biking

Fiets opgehaald bij 12GO Biking

Na jaren van sparen heb ik nu dus de gedroomde fiets in huis: een Bianchi Sprint in de klassieke kleur celeste (voor de nerds onder ons: #B2FFFF).

De fiets staat, zoals je hieronder ziet, letterlijk 'in huis'. Daar blijft 'ie niet (jammer wel!), maar voor nu staat hij schitterend in de studeerkamer op een displaystandaardje.

Fiets in huis

Fiets in huis

Zoals ik hierboven schreef, had ik twee grote(re) knopen door te hakken. Ten eerste de keuze voor velg- of schijfremmen. Die was, voor mij althans, makkelijk: schijfremmen. Ze remmen naar mijn idee beter en al is het onderhoud wat bewerkelijker, het leek me de juiste keuze.

De tweede keuze betrof al dan niet elektronisch schakelen. Hoewel het verschil tussen wel en niet elektronisch schakelen maar liefst zo'n 1000 euro bedraagt, ging het me daar eigenlijk niet om – ik had lang genoeg gespaard om dat bedrag niet de beslissing te laten bepalen. (Ik wilde, na altijd tweedehands te hebben gereden, in het jaar dat ik 40 werd de fiets kopen die ik echt graag wilde. Gelukt!) Van tevoren had ik eigenlijk één groot bezwaar: nog meer elektronica om te onderhouden, gedoe met opladen en nog een bluetooth-verbinding met een Garmin-fietscomputer die soms al moeite heeft om een vermogensmeter consistent uit te lezen. Sowieso stond het idee van mechanisch schakelen, met gemakkelijker onderhoud en een lange levensduur, me meer aan, maar ik wilde me wel goed en open oriënteren. De gedachte daarbij was vooral dat, als het tijdens het rijden echt een groot verschil zou maken, ik wel over die bedenkingen heen kon stappen, want uiteindelijk gaat het daar, voor mij, om: met plezier fietsen. Ik probeerde dus een paar keer een fiets uit met elektronisch schakelen en ja, je merkt het wel, maar voor mij was het best een minimaal verschil. Het zal bij profs zeker een groter verschil maken, maar dat ben ik niet. Daarnaast vind ik het argument dat je 'niet meer verkeerd of op het verkeerde moment' kunt schakelen (lees met volle kracht op de pedalen) een beetje onzin – dat kun je gewoon leren. Het werd dus elektronisch schakelen en helaas dat had wel een nadeel: Shimano levert alleen de 105-groepset nog mechanisch en ik wilde liever Ultegra. Dat ging dus niet, maar dat vond ik niet onoverkomelijk. Overigens is er, zoals te verwachten valt, een flinke discussie over de voor- en nadelen van elektronisch schakelen. Zie deze pagina van Fiets Magazine voor een overzichtje.

Gisteren reed ik mijn eerste rit op de fiets – gelijk 100 kilometer – een mooi rondje Oostvoorne met koffie bij 't Wapen van Marion.

Rondje Oostvoorne

Rondje Oostvoorne

Gelijk een paar uur fietsen was misschien niet zo heel verstandig, want de nieuwe fiets (carbon, stijver) en positie na de bikefit bezorgden me al vrij snel last van mijn onderrug en schouders, veel sneller dan op mijn oude racefiets.

Bij ['t Wapen van Marion](https://www.wapenvanmarion.nl/)

Bij 't Wapen van Marion

Dat wordt dus nog een paar ritjes maken, aanvoelen wat er gebeurt en anders even terug om opnieuw af te stellen. (Terug moet ik sowieso om de stuurpen in te laten korten.) Gelukkig was het wel heel erg leuk om op zo'n splinternieuwe fiets te rijden en lekker van alles te proberen, zoals lekker even flink kracht zetten op een heuveltje, scherp insturen, een paar keer flink in de remmen, et cetera. Op naar veel fietsplezier!

Bikefit bij 12GO Biking

— Posted in Sport by

Onlangs deed ik een bikefit bij 12GO Biking in Moordrecht. Ik heb verschillende aanbieders vergeleken en hoewel deze niet de goedkoopste was, hoorde en las ik er goede verhalen over en mijn geplande aanschaf van een nieuwe racefiets bij dezelfde zaak maakte dit een handige keuze.

Bikefit bij 12GO Biking

Bikefit bij 12GO Biking

De bikefit duurde een kleine anderhalfuur en startte met het opmeten van mijn huidige racefiets – een inmiddels toch wel oude aluminium, 9-speed racefiets van Opera, een dochtermerk van Pinarello. De testopstelling die je erachter ziet werd vervolgens in dezelfde afstelling gebracht en na het flink achteruitzetten van mijn schoenplaatjes (oeps...) kon de bikefit beginnen met een lichaamsmeting (lengte, schouderbreedte, voetgrootte et cetera).

Tijdens het fietsen kon bikefitter Maarten allerlei parameters aanpassen – zadelhoogte, horizontale positie, reach en nog veel meer. Uiteindelijk bleek mijn huidige racefiets, die ik zelf in de loop van de jaren heb af- en bijgesteld, heel zo gek nog niet. Mijn nieuwe racefiets moet dezelfde framemaat hebben, het zadel moet wat naar achter en ik laat er een smaller stuur op plaatsen. Op een paar millimeter hier en daar na was dat het eigenlijk wel. Ik kreeg netjes per e-mail een uitgebreid test- en afstellingsrapport – handig voor later, al is het waarschijnlijk, zeker als de jaren gaan tellen (als...), verstandig om over een paar jaar of bij klachten weer eens een bikefit te doen.

enter image description here

Statisch advies op basis van de bikefit

Was een bikefit, wat toch 150 euro kost, dan wel nodig? Nou, op zich dus niet, want echte klachten heb ik tijdens en na het wielrennen niet, maar ik heb toch een hoop geleerd, het was leuk om te doen en ik ben er nu zeker van dat ik de juiste nieuwe racefiets kan aanschaffen. Daarover later meer!

Pagina 1 of 37