Gisteravond liep ik, op de warme avond, de eenmalige Schiedam750 Fun Run, ter ere van het, je raadt het, 750-jarige bestaan van de stad.
De hele week kwakkel ik al; dat zette eigenlijk afgelopen zaterdag al in en leidde doordeweeks zelfs tot echt ziek op bed liggen. Ik heb dan ook tot vijf minuten voor vertrek getwijfeld of ik zou gaan. Ik had een papadag en had de hele dag aanhoudende hoofdpijn, overal spier- en gewrichtspijn, een algeheel zwak gevoel en iets wat ik de sporadische lezer zal besparen. Uiteindelijk ben ik, omdat ik geen koorts had en negatief testte op corona — dat schijnt toch weer rond te gaan — toch gegaan, maar ik beloofde mezelf er een duurloopje van te maken en, als ik me daar goed genoeg voor voelde, vooral lekker met andere lopers praatjes te maken, de kinderen langs de kant te highfiven en naar de mensen langs de kant te zwaaien.
Foto door DT Fotografie
De drie kilometer inlopen voelde al zwaar, dus duurloop, niet harder, bleek een goed idee. Ergens ben ik ben er wel trots op dat het ook gelukt is, want meestal als ik me voorneem niet te hard te gaan, doe ik het toch, maar daar was nu echt geen sprake van. De loop zelf was leuk, warm met een stevige wind, en met een bijzonder parcours: veel trappetjes, draaitjes en dergelijke, dus niet snel, maar wel ‘fun’, zeg maar. Bijna overal was veel publiek, dus met dat highfiven en zwaaien is het ook wel goed
De start-/finishlocatie van de Schiedam750 Fun Run
De start-/finishlocatie was, zoals je hierboven ziet, eerder een festival dan een sportterrein en dat zie je tegenwoordig wel vaker. Van mij hoeft dat niet en ik vind het vaak zelfs vervelend, maar ja, hier werd een jubileum gevierd, dus ergens was het natuurlijk wel toepasselijk. De focus lag duidelijk ook niet echt op enig wedstrijdelement, want er was van alles geregeld — van muziek tot foodtrucks en een klein leger fotografen — maar dan bijvoorbeeld weer geen tijdsregistratie. Dat laatste werd door een aantal lopers die ik tegenkwam en al jaren niet had gezien overigens gelijk benadrukt toen ze vroegen hoe het ging en ik zei dat ik ziek(jes) was: ‘ach, er zijn toch geen uitslagen en uitreiking.’ Waar, maar ergens vind ik het suf van mezelf dat ik daardoor enigszins opgelucht was. Alsof iemand daarnaar zou kijken en als, wat dan nog? (Een oude bekende zei overigens ook 'ja, je ziet er inderdaad een beetje ziekjes uit.' en dat gaf me ergens een zetje om rustig aan te 'mogen' doen – dat prestatieverlangen zit diep, maar we werken eraan...)
Nou ja, naar omstandigheden toch een aardige avond gehad, maar als dit geen jubileumloop voor Schiedam was, was ik in deze staat niet gegaan. Overigens vond ik het mooiste moment van de avond een uitzicht bij het uitlopen naar huis – een schitterend zonnetje boven de haven. (Nogmaals, de fun run was leuk, hoor, dus daar lag het zeker niet aan.)
Ondergaande zon boven de Schiedamse haven
