Afgelopen zondag liepen Eva en ik De Ronde Venen Duo-marathon, met als start- en eindpunt het Raadhuisplein van Abcoude. Het was erg leuk om samen een marathon te volbrengen en daarbij grotendeels (nou ja, 'grotendeels'... lees vooral verder) samen te zijn. Natuurlijk kun je een marathon soms ook als twee halve marathons lopen, waarbij je het figuurlijke stokje op de helft doorgeeft, maar bij deze duo-marathon mocht je zelf bepalen hoe vaak en waar je wilde wisselen. Degene die niet liep, fietste en vice versa.
De route van de Ronde Venen Marathon met onze wisselpunten
Op de website stond helder uigelegd op welke punten je, bijvoorbeeld vanwege smalle paden, niet mocht wisselen. Wij hadden bedacht op zes, twaalf en daarna elke vijf kilometer te wisselen, behalve aan het einde; de een-na-laatste zou dik zes kilometer lopen en de laatste vier, alvorens, 300 meter voor de finish, de fiets te parkeren en samen hardlopend de eindstreep over te gaan. We zouden dan allebei ongeveer een halve marathon in de benen hebben.
Al bij aankomst was de sfeer goed; het cafeetje vlak bij de start was afgeladen met deelnemers en dat was niet alleen gezellig, maar ook lekker warm, want het was flink guur buiten; koud en aardig wat wind. Ik begon met lopen en we wisselenden op de afgesproken punten. Het viel me wat tegen hoe lang de verschillen tussen de loop- en fietsroutes waren – meestal wel een paar kilometer – waarbij je dan dus niet bij elkaar was. De route was, voor fietsers, maar vooral voor lopers, wel erg mooi. Zo liepen we lang langs de Vinkeveense Plassen en waren er flinke stukken onverhard parcours, waarbij het laatste onverharde stuk van zo'n tweeënhalve kilometer overigens wel erg blubberig en glibberig was op wegschoenen.
Start en finish op Raadhuisplein
Tot voorbij het halvemarathonpunt ging het heel voorspoedig; tegen de verwachting in liepen we de eerste helft onder de anderhalf uur. De route had daarna een paar verrassingen in petto; zo liepen/fietsten we door een bloemenkas en door een koeienstal. Erg leuk en sowieso was het fijn dat op veel punten, zeker in de dorpjes, toeschouwers stonden aan te moedigen. Ook het feit dat je, door het afwisselen, steeds dezelfde mensen inhaalde of door hen juist werd ingehaald, maakte dat het allemaal heel persoonlijk en gemoedelijk aandeed; een praatje hier, 'zet 'm op!' daar.
Dwars door de bloemenkas (foto door Mieke van 't Schip)
Het ging echter goed mis bij de laatste wissel; de fietser moest daar twee kilometer extra fietsen en dat met volle bak tegenwind. Ik liep aardig door, zo'n 3:45-3:50 per kilometer en dat is omgerekend ongeveer zestien kilometer per uur – hard doortrappen dus. Te hard, bleek, want ik miste het wisselpunt, dat ik daadwerkelijk niet herkend heb, waarschijnlijk omdat er geen andere 'wisselaars' stonden – de grote groep moest nog komen, denk ik – en er kwamen me op een gegeven moment, toen ik al voorbij dat punt was, zelfs duo-fietsers tegemoet. Ik wist niet wat te doen, dus ik liep maar door, omdat ik aannam dat ik achter de fietser liep. Dat bleek niet zo te zijn. Bij het punt waarop we samen al hardlopend de laatste 300 meter zouden afleggen, heb ik dus maar gewacht en met de telefoon van een vriendelijke dame van de organisatie gebeld. Gelukkig troffen we elkaar na een minuut of vijf en de finish ging daarna oké, maar we hadden ons dit toch wel anders voorgesteld.
Afbeelding van de Nieuwe Meerbode
Onderweg waarschuwden een Belgisch duo ons al dat de fietser rond de 34 kilometer écht door zou moeten fietsen, maar dat het zo erg was, dat vermoedden we niet. Meerdere deelnemers en vrijwillgers zeiden ons later dat het zonder elektrische fiets eigenlijk niet te doen was en dat vind ik zelf eigenlijk niet zo leuk. Je zag sowieso veel deelnemers met een accu op de fiets en voor mij haalt dat toch wel enigszins de lol van een sportief evenement af. Nu was de zware stadsfiets die wij hadden wel het andere uiterste, maar met een enigszins sportieve fiets zou zoiets mijns inziens gewoon moeten kunne. Zo niet, dan zou ik de route aanpassen.
Al met al hadden we ons het einde toch wel heel anders voorgesteld, maar de dag zelf, de route, de organisatie, vrijwilligers en andere deelnemers maakten veel goed; het was echt een goed bezocht, maar niet te groot en daardoor heel gemoedelijk evenement. Uiteindelijk finishten we overigens, inclusief wachttijd aan het einde, in 3:01:56. Van tevoren had ik geen tijdsdoel bedacht en ook bij het zien van de tijd deed die me niet heel veel. Het was vooral mooi om samen een sportieve prestatie neer te zetten, leuke mensen te spreken en lekker bezig te zijn in een mooie, ons onbekende omgeving.