Tijdens de Zevenheuvelentrail rond Nijmegen werden dit jaar de NK’s korte en lange trail gehouden (28 en 60 kilometer). Ik deed mee met de korte trail en al was ik de vorige keer dat ik liep vijfde; ik had niet de illusie dit jaar hoog te eindigen, want trailen is inmiddels een stuk populairder en een NK trekt een hoop snelle lopers aan. Gezien mijn herstel was het ook vooral de bedoeling een mooie trail te lopen en die tevens te zien als goede (kracht)training voor de Berenloop in november. Ik werd uiteindelijk 24e en dat maakt me niet zo veel uit. Ik was wel anderhalve minuut langzamer dan twee jaar geleden en dat vind ik lastiger. Al kun je trails eigenlijk nooit vergelijken, zelfs niet hetzelfde parcours in verschillende jaren, ik ga het toch projecteren op mijn eigen kunnen, al weet ik ook wel dat dat weinig zin heeft.
Zevenheuvelentrail 28K
De wedstrijd viel me best zwaar; heel veel hoogtemeters, paar keer verkeerd gelopen door lastige punten in de route en erg warm — zeker een graad of 25. Klimmen ging redelijk goed, naar beneden mis ik techniek. Ik liep al vrij snel blaren op mijn beide grote tenen — bizar, want dat heb ik eigenlijk nooit — en dat werd steeds vervelender, vooral bij het dalen. Ik houd van Vibram-schoenen, heerlijk weinig schoen aan je voet, maar aan die trailversie, die ik al jaren heb, kan ik maar niet wennen. Ze blijven hard en stug.
Echt een fout was geen gelletjes mee te nemen en, wellicht erger, nergens wat te drinken. Misschien maakte ik deze ‘beginnersfout’ doordat ik de trail als duurloop wilde doen, want dan eet of drink ik eigenlijk nooit, maar een trail is nu eenmaal veel zwaarder dan twee uur op asfalt lopen — al is dit wel veel leuker, natuurlijk. Ik had al vanaf 14km gerommel in mijn buik. Her voornemen om geen gelletjes en poedertjes meer te nemen of daar in ieder geval niet meer zo op te focussen, vind ik nog steeds goed, maar nu was het eigenlijk gewoon nodig.
Verder heb ik delen echt genoten van het lopen en dat is winst. Ik liep de tweede helft steeds voor de tweede dame en het was leuk steeds te roepen en wijzen bij soms laat zichtbare pijlen. Het gevoel iets met een ander te doen, al ken je elkaar niet, maakt een trail nog leuker. Sowieso kwam ik (oud)clubgenoten tegen bij de start en het was erg fijn ze, ook na afloop, weer te spreken.
