Alex Reuneker

Er is al wel vaker tegen me gezegd dat het niet allemaal zo serieus hoeft – doe eens iets geks! Nou, dat is gisteravond wel gelukt. Eindelijk heb ik eens een biermijl gelopen. Die stond al lang op mijn lijstje, maar ze worden niet zo vaak georganiseerd. Deze biermijl vond plaats in Delft en dat is praktisch om de hoek. Maar ja, hoe ga je zo’n wedstrijd in als je eigenlijk nooit alcohol drinkt?

Foto door Matt Merkin

Voor wie het niet weet: een biermijl bestaat uit vier rondjes van 400 meter hardlopen (een standaardrondje op de atletiekbaan), met daarbinnen steeds de eerste tien meter een drinkzone, waarin je een blikje bier (33 cl) volledig moet leegdrinken. Je houdt het blikje vervolgens op z’n kop boven je hoofd en als het dan niet leeg blijkt, krijg je van de jury een nieuw blikje. Beter maar goed leegdrinken dus. Geef je onderweg over, dan moet je een extra rondje lopen. In principe dus vier keer bier, vier keer 400 meter hardlopen (plus een beetje om aan de 1609 meters in een Engelse mijl te komen).

Van tevoren had ik al een beetje geoefend met Spa Rood tussen snelle 400’tjes en dat ging best goed; geen alcohol, maar wel veel vocht en koolzuur. Het plan was om tijdens de wedstrijd rondjes van negentig seconden te lopen (3:45 p/km; voor mijn doen langzaam op zo’n afstand, maar je moet natuurlijk meetellen dat je steeds meer hebt gedronken) en dertig seconden te reserveren voor het drinken. Ik had maar gewoon wat bedacht en zou dan op acht minuten in totaal uitkomen.

Twintig lopers per serie aan de start

Het ging veel beter dan verwacht; ik had eigenlijk weinig last van het bier tijdens het lopen, maar het drinken zelf was lastiger — vooral het laatste rondje. Uiteindelijk was de officiële eindtijd 07:18,59. Dat is dik onder de acht minuten en daarmee was tweede of derde in mijn serie en twaalfde van de 87 mannen overall. Om te kijken waar het grootste verval zat, heb ik de rondetijden berekend en die zie je hieronder.

Oké, ergens zit een afrondingsfoutje, waardoor een halve seconde ontbreekt, maar een kniesoor die daar na vier biertjes op let.

Ik vind het wel interessant dat ik de eerste drie ronden heel consistent liep en de laatste ronde nog kon versnellen. Dat klopt ook wel met mijn gevoel – het lopen ging eigenlijk steeds makkelijker, waarschijnlijk omdat ik een wat beter idee had hoe mijn maag zich hield. Wat je natuurlijk ook duidelijk ziet, is dat het drinken steeds langzamer ging; van veertien (!) seconden naar 42 seconden en ook dat klopt met mijn gevoel. Het eerste biertje ging gemakkelijk, het laatste moeilijk. Ik was niet misselijk — zelfs achteraf niet — maar ik zat gewoon vol en kreeg het nog maar moeilijk naar binnen.

Iets afremmen om een blikje te kunnen pakken

Tot zover de analyse, want het moet wel leuk blijven natuurlijk. En leuk was het! De deelnemers waren veelal studenten en dat is niet zo vreemd gezien het karakter van de wedstrijd en het feit dat deze biermijl georganiseerd werd door de Delftse Studentenatletiekvereniging Dodeka. De organisatie was prima in orde – wat mij betreft de juiste balans tussen de regels handhaven (beer miles worden nogal serieus geregistreerd en er zijn zelfs wereldkampioenschappen) en ruimte laten voor het ludieke karakter van de wedstrijd. Ik ga dit zeker niet wekelijks doen, maar ik vond het wel voor herhaling vatbaar. Wie weet volgend jaar nog een keertje. Ik weet dan in ieder geval waar verbetering mogelijk is.