Alex Reuneker

Op zondag 21 september reden mijn zwager en ik de Dam tot Dam Classic, een tocht van, in ons geval, 160 kilometer, die start en eindigt op de Dam in Amsterdam. Door de IJtunnel - gaaf! — reden we via Zaandam, Alkmaar en vlak langs Schoorl noordwaarts, om via Oudkarspel en Opmeer naar het oosten te rijden en vervolgens via Edam, Volendam en Monnickendam weer terug naar Amsterdam te rijden. Ik herkende overigens een flink stuk van het tweede deel van de tocht van het rondje Markermeer eerder dit jaar.

Route Dam tot Dam Classic 2025, 160K

Het was een goed georganiseerde tocht en we hebben aardige mensen ontmoet. Die hadden echter allemaal iets gemeen — ze reden op een enorm slechte dag met veel regen en veel, heel veel wind een toch niet geringe tocht. We hebben, tot een aardig eind in de middag, veel regen gehad en volgens mij stond er windkracht 5-6 en dat was niet echt leuk. Het was zo’n dag waarop je denkt: als dit geen georganiseerde tocht was geweest, was ik lekker thuis gebleven met koffie en een boek. Of, zoals ik mijn zwager ’s avonds appte, ‘Het was een slechte dag om te fietsen, maar een mooie dag om met jou door te brengen.’

Bij de tweede tussenstop was het inmiddels wat beter weer

Qua benen ging het overigens minder dan op andere langere tochten. De oorzaak was duidelijk: de dag ervoor deed ik de laatste lange duurloop voor de Kustmarathon en dat was natuurlijk niet handig; zeker tijdens de flinke tegenwind ontbrak het me vooral in de bovenbenen aan kracht. Ik vond het overigens ook niet handig, hoor, deze planning, maar met een drukke werk- en privéweek ervoor en een buitenlands conferentiebezoek de week erna was het niet anders.

Was het slechte weer te danken aan het startnummer?

Ik heb overigens een tijdje getwijfeld of ik op mijn nieuwe of oude racefiets zou gaan, maar de voorspellingen waren veel beter dan de uiteindelijke werkelijkheid en ik bedacht me dat ik geen nieuwe fiets had gekocht om ‘m binnen te laten staan. Ik heb er geen spijt van gehad, maar wat zag ‘ie eruit toen we eenmaal terug bij de Dam waren! Nou ja, we noemen het maar de vuurdoop.

Vieze nieuwe fiets

Wat een schitterend prentenboek kreeg Casper een kleine maand geleden toegestuurd — en nog wel van de auteur zelf! Casper was enorm in zijn nopjes met het prachtig geschreven, geïllustreerd en uitgegeven ‘De ridders kopen een ronde tafel’ (Bol-linkje) van Delano van der Geest, een oud-student uit Haagse tijden en nu kinderboekenschrijver en -illustrator.

Delano van der Geests 'De ridders kopen een ronde tafel'

Wat sowieso erg mooi was, dat we het in het contact dat voorafging aan het cadeau dat Casper kreeg, hadden over dromen van vroeger. Delano was eerst mijn student, maar is nu illustrator en ik wilde dat vroeger heel graag worden (naast timmerman, overigens). Mooi hoe sommige dingen bij elkaar komen. En zoals Delano mailde: het is nooit te laat om alsnog met die droom aan de slag te gaan.

Het verhaal is erg leuk en er zit, tussen alle grappige scenes, een mooie moraal in, al zal ik die natuurlijk niet verklappen. We hebben het al vele keren samen gelezen en Casper – met 14 maanden aan de jonge kant voor het boek, maar toch – vindt het heerlijk om tijdens het verhaal alle details in de illustraties aan te wijzen.

Dit wordt zo’n boek dat je snel verslijt, ben ik bang, want de tekeningen zijn té mooi om af te blijven. Maar ja, is dat niet precies wat een prentenboek zou moeten zijn?

Schitterende illustraties

In het pakketje voor Casper zat overigens ook nog een mooi, handgeschreven kaartje, met op de voorkant een ander boek van Delano, ‘Waar is Teckel Moos?’ (Bol-linkje) Dat gaan we binnenkort hopelijk aanschaffen.

Een kaartje van Delano's boek 'Waar is Teckel Moos?'

Afgelopen donderdag behandelde Arjen Lubach in zijn show de stijging van verkeersboetes. Daarin kwam de zogenaamde ‘Mulderboete’ voorbij. De ‘Wet Mulder’ wordt inmiddels zo vaak ingezet bij verkeersovertredingen, dat er, volgens het Instituut voor Veiligheid, dat trainingen organiseert, inmiddels sprake is van een van de genoemde wet afgeleid werkwoord ‘mulderen’.

Vernoemd naar de man die verantwoordelijk was voor de totstandkoming van de wet, wordt deze vaak simpelweg aangeduid als de “Wet Mulder”. In de praktijk wordt de term “Mulderen” zelfs als werkwoord gebruikt, zoals: “Ik ben gemulderd” of “Ik Mulder”. (Bron: https://www.instituutvoorveiligheid.nl/blogs/wet-mulder-in-praktijk.)

Werkwoord 'mulderen' (Bron afbeelding: https://www.rtl.nl/programma/5491818/lubach)

Op zich een interessante kwestie natuurlijk, die wet, maar het is, voor de taalkundige in mij althans, vooral leuk om te zien dat er gesproken wordt over de het ontstaan van een werkwoord (zie flexie) als een soort graadaanduiding van populariteit.

Lubach sluit het item af met de ‘Wet van Lubach’ (‘zonder oortjes tiktokken in de trein… 35 euro boete!’), maar hij maakt er, helaas, geen werkwoord van. Toegegeven, echt lekker klinkt dat ook niet: 'ik lubach', 'ik ben/heb gelubacht'…

'De Wet Lubach' (Bron afbeelding: https://www.rtl.nl/programma/5491818/lubach)