Alex Reuneker

Onlangs deed ik een bikefit bij 12GO Biking in Moordrecht. Ik heb verschillende aanbieders vergeleken en hoewel deze niet de goedkoopste was, hoorde en las ik er goede verhalen over en mijn geplande aanschaf van een nieuwe racefiets bij dezelfde zaak maakte dit een handige keuze.

Bikefit bij 12GO Biking

De bikefit duurde een kleine anderhalfuur en startte met het opmeten van mijn huidige racefiets – een inmiddels toch wel oude aluminium, 9-speed racefiets van Opera, een dochtermerk van Pinarello. De testopstelling die je erachter ziet werd vervolgens in dezelfde afstelling gebracht en na het flink achteruitzetten van mijn schoenplaatjes (oeps...) kon de bikefit beginnen met een lichaamsmeting (lengte, schouderbreedte, voetgrootte et cetera).

Tijdens het fietsen kon bikefitter Maarten allerlei parameters aanpassen – zadelhoogte, horizontale positie, reach en nog veel meer. Uiteindelijk bleek mijn huidige racefiets, die ik zelf in de loop van de jaren heb af- en bijgesteld, heel zo gek nog niet. Mijn nieuwe racefiets moet dezelfde framemaat hebben, het zadel moet wat naar achter en ik laat er een smaller stuur op plaatsen. Op een paar millimeter hier en daar na was dat het eigenlijk wel. Ik kreeg netjes per e-mail een uitgebreid test- en afstellingsrapport – handig voor later, al is het waarschijnlijk, zeker als de jaren gaan tellen (als...), verstandig om over een paar jaar of bij klachten weer eens een bikefit te doen.

Statisch advies op basis van de bikefit

Was een bikefit, wat toch 150 euro kost, dan wel nodig? Nou, op zich dus niet, want echte klachten heb ik tijdens en na het wielrennen niet, maar ik heb toch een hoop geleerd, het was leuk om te doen en ik ben er nu zeker van dat ik de juiste nieuwe racefiets kan aanschaffen. Daarover later meer!

Onlangs zag ik de film Hard Miles (2023), beschikbaar op Apple TV. Het was zo’n film die me door IMDB werd aangeraden op basis van andere films die ik had bekeken en hoewel hij al een tijdje op mijn lijstje stond, had ik er nooit echt zin in. Dat lag vooral aan het verhaal: ‘koppige coach neemt een groep jeugddelinquenten mee op een fietstocht en ze vinden niet alleen elkaar, maar ook zichzelf.’ Dat kan natuurlijk een mooie film opleveren, maar het leek me allemaal wat te voorspelbaar. 'Based on a true story' is overigens ook niet altijd een positief label, vind ik, maar dat terzijde.

Hard Miles

De film is inderdaad precies wat je ervan verwacht, maar biedt gelukkig wel een mooie kijkervaring en een interessante verzameling karakters, die helaas, naar mijn mening althans, niet voldoende uitgediept worden, hoewel ze daar wel potentie voor bieden. Zo is er Smink, een jongen met een eetstoornis, die mijn aandacht trok.

Op een kleine vijftig minuten, wanneer de groep net een berg bedwongen heeft en van de coach wat moet eten, blijkt Smink, ondanks alle inspanning en uitputting niet te willen eten. Coach Greg dringt aan. Ik neem de dialoog hieronder op, omdat het best inzichtelijk is.

Greg: Kom op Smink, je moet eten.

Smink: Ik heb net gekotst. Bijna.

Greg: Dat deed je niet, want je maag is leeg. Kom op.

Smink: Waarom praat je niet met Woolbright. Hij is degene die het niet kan bijhouden.

Greg: Je wil dat ik met Woolbright ga praten, omdat jij je boterham niet opeet?’

Smink (Jackson Kelly)

De psycholoog die mee is, Haddie, roept de coach tot de orde.

Haddie: Wat is er aan de hand?

Greg: Wat bedoel je? Wat ben je aan het doen? Met Smink? Haddie: Ja.

Greg: Hij heeft alleen een beetje motivatie nodig. Haddie: Typische fietser; je kunt niet in je baan blijven.

Greg: Dat is een goede. Heb je daar de hele tijd over nagedacht?

Haddie: Serieus. Een eetstoornis is een DSM-5-aandoening. Die onzin die je daar uithaalt, dat is het soort onzin dat ons onze instellingslicentie kan kosten.

Greg: Haddie, ik doe dit al 30 jaar. Ik denk dat ik wel weet wat ik doe.

Helaas blijft het hier, qua aandacht voor Sminks problemen, bij. Wat voor eetstoornis heeft hij? En waarom? Ergens wordt een keer gezegd dat dit zijn enige manier is om nog ergens controle over te hebben, maar het waarom, dat blijft onderbelicht. Jammer, want het dialoogje hierboven laat, denk ik, best aardig zien dat goede bedoelingen en onbegrip tot even goedbedoelde, maar niet of zelfs averechts werkende aansporingen als ‘eet nou toch gewoon een beetje/wat meer’ kunnen leiden. Ook laat het zien hoe mensen die kampen met een eetstoornis proberen de aandacht van hun eetgedrag af te leiden, bijvoorbeeld door, in dit niet heel subtiele voorbeeld, de focus op een andere oorzaak van een probleem te leggen.

Haddie, de psycholoog/bezemwagenchauffeur, laat het overigens bij het bovenstaande. Jammer wel, vind ik, want Smink, coach Greg, noch de kijker leert er op deze manier echt iets van.

Gisteren reed ik, enigszins ongepland, het klassieke rondje Markermeer, dat je in 150 kilometer om, je raadt het, het Markeermeer leidt. Het was enigszins ongepland, omdat ik ‘m eigenlijk volgende week met een collega zou fietsen, maar hij bleek geblesseerd en omdat ik gisteren gemakkelijk een dagje vrij kon nemen en het weer er goed uitzag,

Het gereden rondje Markermeer, met start en einde in Muiden

De wind schatte ik, ondanks de duidelijke pijlen in de weer-app, verkeerd in. Ik zag alle andere wielrenners de andere kant op rijden – nooit een goed teken, maar ik zat er niet echt mee. Het betekende wel dat ik op het meest open stuk, tussen Lelystad en Enkhuizen, waar je aan je linkerhand het Markermeer en aan je rechterhand het IJsselmeer ziet, schuin tegenwind had en er stond toch nog een flinke bries.

Een eerste bananen-break op zo'n 25 kilometer

Lange rechte paden met prachtige, wat dreigende wolkenpartijen

Op 75 kilometer, net voor Enkhuizen en dus gelukkig na het meest open stuk, brak m’n versnellingskabel en daardoor moest ik de laatste 75km in het zwaarste verzet fietsen. Met nog zo’n 40 kilometer flinke tegenwind niet echt fijn en de bovenbenen stroomden flink vol, maar mentaal had ik er weinig last van. Het viel me op dat ik er niet boos van werd, maar er gewoon een beetje om moest lachen. Het had ook eerder, tussen de twee meren, kunnen gebeuren en ik kon er wel mee doorrijden. Het had dus veel erger gekund en ach, dit werd nu gewoon een pittige training tegenwind en de laatste 35 kilometer zou ik vooral wind mee hebben en dat doe je sowieso in een zwaar verzet.

Oeps, gebroken versnellingskabel – alles dan maar in het zwaarste verzet

Op 100 kilometer had ik een goede pannenkoekenstop bij Ootje Konkel (volgens de serveerster iets als ‘gezellige kletsoma’ in het West-Fries) in Scharwoude gepland en daar word ik sowieso blij van. De pannenkoek bleek heerlijk en gaf me nieuwe energie voor het laatste stuk. Schijterig als ik ben, durfde ik niet voor de nogal exotische pannenkoeken op de kaart te kiezen, zoals de 'roze rakker', een pannenkoek met bakkersroom, framboos fondant, bananenijs en slagroom, al moet ik zeggen dat het feit dat er tussen haakjes 'tompouce' achter stond me ook niet echt enthousiast maakte.

Een heerlijke pannenkoek met appel en rozijn bij Ootje Konkel

Het laatste stuk, nog een kleine vijftig kilometer, voerde me minder door open vlakten – jammer natuurlijk met een deel meewind – en meer door leuke dorpjes, zoals Monnickendam en Durgerdam.

Mooie uitzichten in Durgerdam op zo'n 140 kilometer

Na 150 kilometer en vijf uur en vijf minuten trappen stond ik weer bij de parkeerplaats van de Albert Heijn in Muiden, een prima start- en eindlocatie. Al met al was het een prachtig klassiek wielerrondje om eens te rijden, met grotendeels goede paden en wegen en prachtige uitzichten – een aanrader!

Prachtig uitzicht over het Markermeer

Bij gebrek aan de gedroomde Bianchi-fiets dan maar een Bianchi-shirt

Mocht je het rondje zelf willen rijden, dan deel je de GPX hier: https://dynamic.watch/nl/shared/Q4qLlaq. Gezien de wegopbrekingen zul je in het begin/aan het einde wellicht wat anders moeten rijden, dus garanties tot aan de voordeur.