Alex Reuneker

Afgelopen zondag stond het NK Halve Marathon in Breda op het programma. Tot mijn verbazing had ik er van tevoren best zin in – ik stres altijd veel van tevoren, al was er wel wat spanning. Ik zou een vriendin hazen naar een podiumplek in de categorie V45, maar het zou vooral fijn samen lopen worden. Het beoogde tempo was 3:53 en dat was voor mij wel een mooie test richting de Berenloop in november, al ga ik daar zeker niet dat tempo lopen.

Bredase Singelloop 2024, NK Halve Marathon

Het was een stralende dag en hoewel het op zich vrij hard ging (3:47 gemiddeld), heb ik vooral met plezier en ontspanning gelopen naar een eindtijd van 1:20:09. Dat komt ongeveer neer op mijn tempo tijdens de marathon van Berlijn in 2022, maar ik zou er nu geen marathon in kunnen lopen, al had ik na afloop zeker nog flink wat energie over. Belangrijker is dat ik in Berlijn, achteraf, er lichamelijk eigenlijk al heel slecht aan toe was (ondergewicht, duidelijke signalen van een verstoord eet- en beweegpatroon). Ik realiseerde me afgelopen zondag dat ik me niet alleen beter en sterker voelde, zowel lichamelijk als mentaal, maar ook dat ik echt niet terug zou willen naar twee jaar geleden. Dat is een flinke stap.

Tijdens het lopen was het eigenlijk alleen rond de 13/14 kilometer even zwaar, maar dat was vooral mentaal – het waren twee rondjes en dan wordt het toch eventjes een soort saai, omdat je al wel kilometers wat in de benen hebt, maar er echt nog niet bent. Ik was me verder vrij vaak bewust van het gevoel dat ik gewoon plezier had en dat het fijn was. Vaak zie ik niets van wat om me heen gebeurt, maar nu heb ik veel om me heen gekeken en mijn ogen de kost geven. Ik moest ook wel werken, hoor, voor 3:45-3:50 p/km, maar toch voelde ik me goed, sterk en ik kon ontspannen lopen; ik had ook niet de gedachte 'waarom doe ik dit mezelf aan' die ik vaak tijdens een wedstrijd heb, ook al staat er niets op het spel.

Nabij de finish van Bredase Singelloop 2024

De eerste plek op het NK Halve Marathon voor vrouwen 45 is overigens gehaald en dat was natuurlijk supermooi – met een mooie prijsuitreiking in de oude raadszaal. Het was, kortom, een mooie dag en een goede test voor Berenloop op Terschelling.

De CPC was ook dit jaar een test voor marathontempo, zo rond de 3:45. Het was een mooie dag, maar wel met flink wat wind.

Als je je marathontempo van 3:45-3:47 wil testen, dan is elke split lopen op 3:45 (of er net onder) natuurlijk heel mooi. In die zin is de test geslaagd, maar het voelde wel te zwaar voor dat doel. Dat kwam deels doordat Stefan en ik de eerste helft met tegenwind bijna al het kopwerk deden en een aardig groepje achter ons hadden. Dat voelde zwaar, want er stond echt een flinke wind zo aan de kust.

Eigenlijk mag ik gewoon niet ontevreden zijn, denk ik, ook niet met het oog op de weekomvang (126km) en een harde, koude en natte training van donderdag. Die voelde ik nog nog steeds in de kuiten – ik gok dat die toch te veel nattigheid en kou hebben gehad.

Kopwerk in de wind, maar wel de test in de benen

Ik ga mezelf maar inprenten dat het goed is zo. Ik loop de halve eigenlijk altijd alleen in de marathonvoorbereiding, maar 1:18:55 was toch een klein PR; het vorige, ook een marathontempotest tijdens de CPC in 2020, stond op 1:19:11. Wat ik wel zorgelijk vind, is dat ik er bijna geen kilometer lol in had. Het was wel te verwachten in deze overwegend sombere week, maar toch. Het was wel heel fijn om met een groep van RA in en uit te lopen en samen te starten en sowieso om veel bekenden van PAC en andere verenigingen tegen te komen.

Leuk om weer als groep de CPC te lopen

Tot slot een schop onder mijn kont: ik moet die oude Hoka's nu echt eens weggooien, want carbonschoenen stoïcijns blijven gebruiken tot 1000km, ook in wedstrijden, slaat echt nergens op. Ze hebben geen enkele grip of demping meer...

Bij de halve marathon van AV Spark (Spijkenisse) haasde ik een vriend naar sub-1:45. Netjes en steady 4:50 gelopen naar een tijd van 1.42.13. Dit tempo ligt onder duurlooptempo en kostte dus weinig moeite, wat ervoor zorgde dat ik heerlijk ontspannen kon lopen, de toeschouwers en vrijwilligers die er, ondanks de wind, kou en regen stonden, te bedanken en te genieten van het lopen.

Op het laatste moment had ik overigens een a4-tje met de eindtijd op mijn rug gedaan en zoals gehoopt haakten er wat meer hardlopers aan – zo’n twintig zelfs!

Ik kreeg veel bedankjes van lopers achteraf en vooral naar het einde, waar mensen het moeilijk kregen, was het heel leuk om ze te motiveren en erbij te houden.