Bizar veel zand, heel slecht strand met mul zand en windkracht 9, op de laatste twee km na alles tegenwind... dat was de Kustmarathon 2025. Het was mooi en heel zwaar. Louise, een sportvriendin vertelde me, bij het zien van de laatste weerberichten, dat de editie van 2009 nog steeds te boek staat als de zwaarste editie ooit, maar blijkens de verhalen gisteren en onderstaand nieuwsbericht van Omroep Zeeland is daar nu verandering in gekomen.
'Zwaarste Kustmarathon ooit' (Omroep Zeeland)
Niet alleen voor de winnaar was het een 'langzame editie' – de langzaamste editie ooit, staat nu te lezen – maar ook voor eigenlijk alle anderen die ik sprak en zeker ook voor mij. Van tevoren had dacht ik onder de drie uur te kunnen lopen als het weer gunstig zou zijn, maar toen ik de weerberichten zag en op vrijdagavond richting Zeeland reed, wist ik al dat dat 'm niet ging worden. 3:15 dan misschien, met een ongunstige windrichting en windkracht 9 ('Storm Amy zorgde voor overlast', hoorde ik later op 't journaal), slecht strand en bijna 900 hoogtemeters – niet zelden met trappen? Ook niet. Ik moest moeite doen voor de uiteindelijke 3:27 en ik had, zoals gezegd, heel wat anders in mijn hoofd. Toch geeft niet, probeer ik mezelf te overtuigen, want de omstandigheden waren echt heftig. Niemand liep een snelle tijd, ook niet voor Kustmarathon-begrippen, begreep ik. Op de dijk tussen Domburg en West-Kapelle, over een smal paadje, vond ik het met keiharde wind en windstoten soms zelfs best een klein beetje eng worden, want je werd daar letterlijk de dijk afgeblazen; ik heb fietsers zien vallen, mensen gezien die hun autodeur niet open kregen en wat dies meer zij.
Tactisch had ik wat beter kunnen lopen, denk ik, want ik heb op de Neeltje Jans en een flink stuk strand veel kopwerk gedaan – wel bijzonder, overigens, om de wind angstaanjagende fluittonen langs te brug te horen maken, het leken wel de sirenes uit de Odyssee – maar ik heb ook wel veel van twee groep kunnen profiteren, onder andere die van de uiteindelijk eerste vrouw, waar ik lang bij heb gelopen.
Kopwerk op de Neeltje Jans
In de groepen konden de lopers elkaar enigszins uit de wind kunnen houden, al was het met de rukwinden wel lastig niet in elkaars vaarwater te komen. Normaliter, tijdens wegwedstrijden, vind ik het echt heel vervelend als mensen van achteren op je kuiten trappen, maar nu wist iedereen: echt een constant afstandje houden en enigszins sturen gaat niet.
Onderweg kon ik me wel goed neerleggen bij het lagere tempo. Ik heb geprobeerd het van tevoren, toen ik las hoe slecht de omstandigheden zouden zijn, te zien als een avontuur en niet als een marathon om voor een tijd te lopen. Normaal lukt dat eigenlijk niet, maar nu wel. Ik had geen moment de gedachte ‘wat doe ik hier?’; het afzien had wel wat moois, zeg maar. Toch slaat nu de twijfel wel een beetje toe: had ik niet harder gekund? In het mulle zand zeker niet, want ik heb daar heel goed aangevoeld dat ik niet harder moest om mezelf niet op te blazen. Ik zag andere, toch sterke lopers in de voorhoede, daar op een gegeven moment wandelen op het strand en dat heb ik kunnen voorkomen.
Gezandstraald worden op het Zeeuwse strand
Misschien had het stuk erna sneller gekund, maar dat waren veel trappen en hoogtemeters en toen dacht ik vooral en heel bewust: ‘netjes blijven lopen, tempo niet te hoog en zonder problemen naar de finish.’
Over de 'finishlein' in Zoutelande
Niet onbelangrijk: bij de finish werden vlaggetjes van de Kustmarathon uitgedeeld aan de hardlopers en dat is natuurlijk wel een heel leuk cadeautje voor Casper! (Ik wilde overigens wel weten waarom de finish de 'finishlein', dus met een korte ei, werd genoemd. Dat blijkt een eerbetoon te zijn aan Lein Lievense, de organisator van de Kustmarathon. Zie wederom Omroep Zeeland.)
Finish in Zoutelande en niet onbelangrijk: een mooie vlag voor Casper gescoord.
Normaliter zou ik echt niet blij worden van een tijd boven de drie uur en nu vind ik het ook best lastig, want het is mijn langzaamste marathon ooit, zelfs mijn eerste ooit, toen ik niet eens wist wat duurlopen en intervallen waren liep ik in 3:25 uur, maar het was, met het zand en de wind, niet te vergelijken. Het was een kwestie van knokken, netjes en licht blijven lopen en ik vind dat ik dat met flink wat plezier heb gedaan. Ik ben deels ook eigenlijk best blij dat ik geen frustratie of boosheid heb gevoeld, maar meer het gevoel van ‘met elkaar tegen de elementen.' Dat is, althans voor mij, winst.
Van Burgh Haamstede naar Zoutelande
Wat ik ook heel mooi vond, was dat ik, van tevoren en achteraf, veel aardige mensen heb gesproken. Sowieso waren onderweg het publiek en de vrijwilligers van de organisatie aardig en heel enthousiast, maar toen ik eenmaal in Zoutelande toch terug naar de in Burgh Haamstede geparkeerde auto wilde, bleek ik een en ander verkeerd te hebben begrepen: de pendelbus ging niet meer; ik had 's ochtends naar Zoutelande moeten rijden en dan de bus terug naar de start moeten nemen. Connexxion reed ook niet, vanwege, tja, de Kustmarathon. Dan maar liften en dat ging lekker vlot. De eerste auto die ik wenkte bleek van Jan uit Oud-Beijerland, die helaas na vijf kilometer was uitgestapt omdat het gewoon te zwaar voelde. We hebben wel een mooi gesprek over deze en andere marathons gevoerd, maar ook over andere, best heel persoonlijke dingen, zoals dat soms gaat met mensen die je helemaal niet kent. Dat soort ervaringen kleuren de dag nóg wat positiever en ik kijk eigenlijk gewoon terug op een mooie dag. Nu begrijp ik waarom de Kustmarathon zichzelf neerzet als 'De mooiste en zwaarste van Nederland'.
De mooiste en zwaarste van Nederland (website Kustmarathon)
PS Nu, de dag erna, voel ik nog steeds wat ik gister na de finish ook voelde: ik kwam helder, soepe en niet extreem vermoeid de finish over, zoals bij een snelle wegmarathon wel het geval is. Geen pijntjes ook en dat is dan wel weer lekker. Nu een lekker rustige zondag met een kraambezoek, wat rekken en strekken en verder lekker niets.
