Weblog Alex Reuneker

Mijn oude vertrouwde loopband begon steeds meer te piepen en te kraken. Hij voelde ook instabiel, dus het was tijd voor een inspectie. Wat bleek? De bodemplaat, waarover de band zelf draait, was gescheurd.

De oude bodemplaat

Dat is natuurlijk niet best. Achteraf is de meest logische verklaring dat het gehele apparaat op rubbertegels stond, waardoor het tijdens gebruik veel bewoog. Het apparaat zelf is van metaal en de plaat is van hout, dus ja, hout geeft meer mee en moest alle frictie opvangen. Gelukkig is een van mijn vrienden flight case-bouwer en hij heeft een nieuwe plaat voor me gezaagd en geboord. Hij raadde zogenaamd betonplex aan, vanwege de stevigheid, maar ook vanwege de zeer gladde afwerking. Dat is natuurlijk wel nodig bij dit specifieke gebruik.

De nieuwe bodemplaat

Lang verhaal kort: ik heb de plaat gemonteerd, alles opnieuw afgesteld en inmiddels ook gekalibreerd en de loopband, die nu op een hardere ondergrond staat om herhaling te voorkomen, 'loopt' weer als een zonnetje! Overigens heb ik ook gelijk een scheurtje in de band gerepareerd (met Shoe Goo), want de band heeft het door die scheur aardig te verduren gehad.

Gerepareerde band

Al met al kostte het wat werk, maar niet heel veel geld en kan ik weer lekker gebruikmaken van de loopband. Met de babyfoon ernaast is dat toch soms wel een uitkomst!

It's alive!

De Kadeloop in Schipluiden stond dit jaar in het teken van wind. Ik had lang geen wedstrijd gelopen en had losjes een tijd in mijn hoofd. Het ging ondanks de wind – deze eerste zomerstorm was echt bizar hard, zeker zo in de open polder en langs het water! – eigenlijk erg ontspannen.

Kadeloop Schipluiden 2024

Het voelde ongedwongen, heb niet te hard geprobeerd, maar gewoon lekker gelopen. Ik was met 12 kilometer in 45:45 9e in de uitslagen, dus nog net top 10. Geen bijzondere tijd, maar prima zo en gewoon genoten van wat mijn laatste wedstrijd bij RA was.

Na de finish

Ik neem afscheid van een heel mooie en competitieve groep waarin ik me enorm thuisgevoeld heb, maar ik ga het nu een tijdje zonder druk van trainingen doen – het is op dit moment beter voor mij. Des te mooier was het dus om deze laatste wedstrijd in clubkleuren met trainer Carla te doen!

De marathon ging niet goed gisteren. Het doel was onder 2:40 te lopen — ik liep 2:44:48 (officiële tijd: 2:44:51, zie https://results.sporthive.com/events/7049372004225601280/races/485361/bib/3522)

We hadden weer een hotelkamer vlak bij de start en het is heel fijn je spullen ergens te kunnen laten, gezamenlijk aan de marathondagvoorbereiding te kunnen beginnen en na afloop bij te praten en te douchen.

Samen starten in het hotel

Ik voelde al direct vanaf de start te veel vermoeidheid. Tot zo'n beetje de halve marathon kon ik het beoogde schema aanhouden, maar het voelde vanaf de start al te zwaar voor het tempo dat ik liep. Het weer met de koude wind hielp niet en het was de tweede helft zwoegen om onder de 2:45 te blijven. Tot de 36 kilometer ging dat nog redelijk met tempo's rond de 3:50-3:55 (schema was 3:45), maar de laatste kilometers schoot ik soms boven de 4:10 en dat is toch wel flink verval. Het is uiteindelijk met 2:44:48 gelukt om onder de 2:45 te blijven, maar voor het eerst heb ik serieus overwogen uit te stappen. Ik had echter geen pijn of last last en ik vond dat ik vanwege vermoeidheid niet van mezelf mocht stoppen of wandelen. Achteraf ben ik daar trots op en gezien het verval in vooral de laatste zes kilometer is sub-2:45 geen verkeerde tijd, maar het ging, zoals gezegd, niet van harte en ik was er eigenlijk al bang voor. Ik raakte de vermoeidheid ook tijdens het taperen maar niet kwijt.

Technisch bleef ik netjes lopen, maar te geforceerd – soepelheid is toch wel vereist op een marathon, denk ik, maar ja, dat kun je niet forceren (...).

Ik heb, denk ik, te hard gewerkt, te rigide getraind en te weinig rust genomen en plezier gehad, ook mentaal. Nu is het tijd om uit te rusten en het plezier te hervinden. Hieronder een opsomming van wat ik denk dat goed en niet goed ging. Niet om nu iets mee te doen, maar voor na het herstellen. Zoals mijn trainer zei: even goed herstellen en weinig of even niets doen. Ook: even geen doelen. Behalve dan plezier en rust!

Met Patrick Kwist – ik weet niet op hoeveel kilometer dit ongeveer was

Wat ging goed? - Ik heb de laatste drie weken qua omvang gas terug genomen. Dat ging dus op zich goed, maar ik kwam toch nog steeds op 100 en 70 kilometer in voorlaatste weken. In de laatste week heb ik echt veel gerust, maar de vermoeidheid raakte ik niet kwijt. - Het koolhydraatstapelen ging goed, naar zie ook het punt ‘gewicht’ hieronder. - Vooral zaterdag heb ik echt een heel ontspannen dag thuis gehad. - De hele week heb ik eigenlijk best goed geslapen, zelfs de nacht van tevoren. - Het samen starten in de hotelkamer, elkaar moed inpraten en na afloop met elkaar de marathon vieren. Dat blijft geweldig en kan alleen in zo’n mooie groep! Er zijn veel mooie tijden en PR's gelopen en onderdeel van zo'n groep zijn vraagt gewoon om een gezamenlijk feestje. We kunnen heel trots zijn op de groep en op onze trainer!

Na afloop de marathon vieren

Wat ging niet goed? - De Maurten-drinks en gels vielen niet goed en ik vermoed dat het vooral die bidon Maurten 320 in de ochtend was. Die viel, naast een normaal ontbijt, als een blok op de maag. Vanaf ongeveer 38km lichte steek in rechterzij. Geen groot probleem, maar normaal heb ik dat nooit - Te laag gewicht: na het stapelen en veel water drinken woog ik 55,5kg op wedstrijdochtend (BMI 16.9), maar dagen voor het stapelen bleef ik steken op 54,8kg en dat is een BMI van 16.7. In beide gevallen veel, veel te licht. - De wind en temperatuur: ik bleef het maar koud houden en dan helpt zo’n laag gewicht niet. Ik kreeg door koude, gevoelloze vingers de gelletjes niet goed open en heb er een minder dan beoogd genomen. - Ik heb te weinig gedronken tijdens de marathon. De bekertjes hadden geen sponsje en ik heb maar ongeveer 5 keer een slokje kunnen nemen. Het water was ook veel te koud. (Dit zijn allemaal geen excuses natuurlijk, maar gewoon dingen die me opvallen.) - Ik was extreem vermoeid, had direct al heel zware bovenbenen. Te weinig rust genomen, vermoed ik. - Door de vermoeidheid heb ik niet soepel gelopen. Op filmpjes zag ik dat ik, zoals ik ook voelde, wel netjes liep qua houding en en cadans, maar het was geforceerd. Dat voelde ik aan mijn linkerheup. Geen pijn, maar was ook eerder al teken van niet soepel lopen door vermoeidheid. - Ik vond het schema zwaar. Te veel omvang, ook opeens meer omvang in tempo en weinig herstel. Daar ben ik vooral zelfs schuldig aan, want in de voorlaatste herstelweek liep ik de trilmarathon van het Kroondomein (link), maar aan het einde van de tweede herstelweek hadden we het trainingsweekend. Doordeweeks heb ik toen veel te weinig gas terug genomen en met zo’n weekend erbij kwam er 150km op de teller. Dat is het tegenovergestelde van een rustweek.

Dit zijn, als iemand dit al leest, natuurlijk vooral notities voor mezelf om later nog eens door te nemen. Ik heb niet de illusie dat je de voorbereiding zo kunt doen dat je gegarandeerd je voorgenomen PR loopt. Zo werkt het lichaam niet, zo werken de omstandigheden niet en zo is de marathon niet.

Ik had het er nog met mijn groepsgenoten over, die dit overigens toch ook wel een zware editie vonden; het mooie, en dat is niet altijd leuke, van een marathon is en blijft dat je ‘m niet kunt voorspellen. Natuurlijk moet de voorbereiding goed zijn, maar je moet ook je dag hebben.

Vandaag lekker yoga, rekken, strekken en een flinke massage en voor de komende tijd: leren accepteren – dat was van tevoren sowieso een doel voor als het PR er niet inzat. Ik denk dat het me gaat lukken!