Alex Reuneker

In veel dingen ben ik nogal, ehm, dwangmatig; hardlopenschoenen dragen tot er minimaal 1000 kilometer opstaat, bijvoorbeeld.

In 2021 liep ik een voorjaarsmarathon op de de Hoka One One Carbon X2's. Ik koos voor deze schoenen, omdat ik wel carbon wilde proberen, maar geen hoge drop wilde. In 2020/2021 voldeden, voor zover ik weet, alleen deze schoenen aan deze eis. De drop is 5mm en er zit carbon in. Check.

Na het inlopen en de bovengenoemde marathon schreef ik op dit weblog al over de schoenen en mijn ervaringen. Ik heb ze voorafgaand aan de marathon een paar keer gebruikt en ik was niet echt onder de indruk. Ik voelde niet echt dat pittige, verende carboneffect waar anderen over praten. Naderhand testte ik bij Runnersworld in Rotterdam een aantal carbonschoenen van Nike en daar voelde ik dat effect wel heel duidelijk, dus het leek wel echt aan de Hoka's te liggen.

Het zijn geen verkeerde schoenen en ik merkte wel dat snellere tempo's makkelijker gingen. Ik liep er goede marathons in Vlaardingen in 2021 in en later de verplaatste marathon van Rotterdam in datzelfde jaar 2021.

Marathon van Vlaardingen (2021)

Bochten vond ik vervelend in deze schoenen en dat gevoel is na 1000 kilometer niet verdwenen. Nu is 1000 kilometer veel te veel voor carbonschoenen. Je hebt, om de klappen op de harde carbonplaat op te vangen goed foam nodig en ik merkte eigenlijk al na 300 kilometer dat dat foam z'n werk niet meer deed. Daarna heb ik er, ik gok met 600 à 700 kilometer op de teller, een heel mooi PR op de marathon van Berlijn 2022 op gelopen (02:41:12), dus het paar heeft me geen windeieren gelegd.

Marathon Berlijn (2022)

Inmiddels heb ik er, tegen beter weten in, dus meer dan 1000 kilometer op gelopen (en volgens mij vier marathons... oeps) en nu hang ik ze eindelijk aan de wilgen. Ik koop ze niet meer, maar nogmaals, ik heb ik wel heel mooie tijden op gelopen, zoals laatst ook nog de CPC in Den Haag (01:18:55).

Nu echt de laatste wedstrijd (CPC 2023) op de Hoka's

Ik heb nu een paar carbonschoenen van Altra, de Altra Vanish Carbon. Altra is een merk dat ik graag draag vanwege de 0mm-drop, brede voorkant en vaak minimalistische demping.

Altra Vanish Carbon

Ik gebruik dit soort schoenen eigenlijk alleen voor wedstrijden, want ze zijn niet goedkoop, dus ik ben pas vorige week begonnen met inlopen. Dat voelde prima, maar het is nog veel te vroeg voor conclusies.

Van vrijdagmiddag 17 tot en met zondag 19 maart vond het trainingsweekend van onze groep van Rotterdam Atletiek plaats in het mooie Burgh-Haamstede, Zeeland. Zo'n weekend biedt een mooie voorbereiding op de marathon van Rotterdam; een heel weekend veel trainen en lol met een mooie groep.

Op vrijdag startten we rond 16.30 met een herstelloop van 11km door o.a. de duinen. Het was schitterend weer en het voelde, na een kort loopje in de ochtend, heerlijk om de benen weer in beweging te brengen.

Een mooie, eerste herstelloop op vrijdag

Na de herstelloop was er tijd om te douchen en daarna had trainer Carla voor iedereen gekookt – heerlijk en natuurlijk erg gezellig om met een groep van ongeveer 20 man te eten. Wat ik wel merkte, doorheen het hele weekend, was dat ik het, gezien mijn mentale gesteldheid, soms opeens heel zwaar kan vinden om in een drukke groep te zijn. Gelukkig was er alle ruimte om dan even de rust op te zoeken.

Op zaterdag begonnen we de ochtend om 8 uur met herstelloopje van 11 kilometer. Ook nu voelde het heerlijk. Na de herstelloop gezamenlijk ontbijten, daarna met de meegebrachte schroevendraaier op pad. Niemand wist waarom dat moest, maar we bleken mosselen te gaan zoeken. Niet helemaal mijn ding – ik eet geen dieren – maar het was wel een heel leuke ochtend met elkaar.

Mosselen zoeken

Daarna terug naar Burgh-Haamstede voor koffie en een echte Zeeuwse bolus.

Zeeuwse bolussen bij Bakkerij Sonnemans

Wandelend keerden we terug naar de huisjes en na een snelle lunch volgde de verrassingstraining in de middag; dat bleek een run-bike-run naar de Neeltje Jans en terug te zijn. In duo's moesten we het parcours zo snel mogelijk afleggen, waarbij je zelf je strategie qua afstanden en wisselpunten mocht bepalen. De heenweg was, vond ik, erg zwaar, want hoewel de wind niet heel hard was, loop je in Zeeland, zeker over het water en de Roggenplaat, volledig in de wind en aan de kust is die wind dan gewoon hard. Het mooie was dat iedereen volledig ging voor de wedstrijd en dat is goed aan de startfoto te zien.

De start van de run-bike-run

Na de run-bike-run hebben we de fietsen teruggebracht, uitgelopen en ben ik met wat anderen lekker de sauna ingedoken. Flink zweten en goed drinken – dat voelde heel goed. Daarna lekker uit eten en weer vroeg naar bed voor de lange trainingsdag van morgen.

Op zondag deden we eerst een herstelloop van tien kilometer (nou ja, acht kilometer, maar ik plakte er nog twee aan vast...).

Herstelloopje op zondagochtend

Daarna was er tijd voor ontbijt en even rusten, want om 12 uur begonnen we gezamenlijk aan een flink zware trail – veel duinen, veel zand, flinke wind. Maar, wel droog en soms ook een zonnetje. We hebben enorm geboft met het weer.

Mooie en zware trail over Westenschouwen

De eerste helft van de trail viel me zwaar; niet qua tempo, maar mentaal. Ik was echt heel somber, maar net over de helft, nota bene tijdens een zwaar stuk strand, kwam ik in een mooi ritme, leek het vanzelf te gaan en kon het me bijna niet lang genoeg duren. Vandaar dat ik aan het einde ook nog een (letterlijk) rondje om de kerk van Burgh-Haamstede deed, om de 30 kilometer vol te maken. Ik ben heel blij dat ik tijdens de trail zo opknapte, maar het vreemde is wel, dat ik wel vaker merk dat ik bij duurlopen eigenlijk pas na een kilometer of 20 lekker en met wat met meer plezier begin te lopen. De tempo's gaan dan makkelijker en ik heb minder sombere gedachten.

Na de trail was er de traditionele schranspartij in het huisje, met veel yoghurt, fruit en natuurlijk boterhammen met veel pindakaas! Ook nu deden we weer een hete saunasessie met veel zweten en drinken en na wat uitrusten volgde een vroeg diner, zodat we na het opruimen op tijd naar huis konden.

Er was veel lekker eten

Het was een soms moeilijk, maar vooral heel mooi weekend met fijne mensen en goede trainingen. De weekomvang kwam voor mij, nota bene de week na de CPC, op 151 kilometer en dat voelde goed, maar is natuurlijk eigenlijk wel te gek. Zoveel heb ik nog nooit gelopen en het is dan ook wel de piek van deze marathonvoorbereiding.

Beetje veel...

Een collega en medesporter, Louise Cornelis, heeft gisteren, vrijdag 17 maart 2023, een nieuw boek uitgebracht: Optimaal blijven sporten. Het gaat over doorsporten als je ouder wordt.

Voor veel sporters, zoals hardlopers, fietsers of wandelaars, is hun sport hun lust en hun leven. Maar hoe blijf je ervan genieten als de jaren gaan tellen? Als je bijvoorbeeld merkt dat je prestaties niet meer vooruitgaan? Of als je sneller blessures krijgt omdat je lijf niet meer zo flexibel is? Of als er andere gezondheidskwesties spelen? In Optimaal blijven sporten biedt Louise Cornelis informatie, tips en inspiratie voor hoe sporters kunnen blijven genieten van hun favoriete bezigheid. (Bron: optimaalblijvensporten.nl)

Gisteren heb ik het direct gekocht. Helaas niet tijdens de uitreiking bij Run2Day vanwege een trainingsweekend, maar ‘s morgens lag het (pardoes?) al bij Donner.

Optimaal blijven sporten

Het omslag en de opmaak zijn schitterend en ik ben nu natuurlijk erg benieuwd naar de inhoud!